Osteopatia jest koncepcją manualnego diagnozowania i korygowania nieprawidłowości w ciele człowieka. Bazując na wyjątkowo dobrej znajomości anatomii i fizjologii, terapeuta podejmuje działanie manualne mające na celu przywrócenie harmonii w tkankach ciała tak, aby cały organizm mógł lepiej radzić sobie z zaburzeniami powodującymi dolegliwości i choroby.
Obszarami, które są interesujące pod kątem diagnostyki są wszystkie strefy ciała, w których osteopata odnajdzie podwyższone lub obniżone napięcie tkanek, albo zaburzenie prawidłowej ruchomości tych tkanek.
W chwili, gdy takie rejony zostaną zdiagnozowane, czyli odszukane w ciele, można rozpocząć proces terapeutyczny by uzyskać korekcje i ułatwić organizmowi jego naturalne procesy fizjologiczne. A jeśli te będą działały prawidłowo i sprawnie, objawy bólowe wyciszają się i znikają.
Osteopatia kieruje się pewnymi regułami:
– organizm musi być zawsze rozpatrywany jako całość,
– struktura i funkcja organizmu są ze sobą powiązane i zależą od siebie nawzajem,
– organizm chce być zdrowy i posiada możliwości samoregulacji i naprawy,
Twórcą osteopatii był Andrew Tylor Still (1828-1917), praktykujący lekarz, który w obliczu śmierci swojego potomstwa rozpoczął zgłębianie wiedzy w obszarze anatomii, fizjologii i biomechaniki ludzkiego ciała. Nie będąc zadowolonym z rezultatów leczenia medycznego postanowił rozwinąć swój koncept opieki zdrowotnej. Kilkanaście lat później, w 1892 roku powołał do życie pierwszą na świecie Akademię Medycyny Osteopatycznej w Kirksville (USA). Absolwenci szkoły uzyskiwali tytuł doktora osteopatii (D.O.), który funkcjonuje do dziś.
Osteopaci kończący szkołę zaczęli podróżować po świecie szerząc jej ideologię, a w 1917 roku jeden z uczniów Stilla dotarł do Londynu, gdzie założył pierwszą w Europie szkołę osteopatii.
W Polsce pierwszą szkołą była Sutherlad College of Ostheopatic Medicinie, której wykładowcy rozpoczęli w 2003 roku kształcenie osteopatyczne przeznaczone dla lekarzy i fizjoterapeutów.
Dzisiejsza osteopatia mocno ewoluowała w stosunku do swojej pierwotnej wersji i żeby zrozumieć jej zasady należałoby spojrzeć na osteopatię z perspektywy czasów jej powstawania, czyli XIX wieku. W tamtych czasach przyczynami dolegliwości nie były bolący łokieć czy kolano. A.T.Still stworzył osteopatię by radziła sobie i skutecznie pomagała w przypadkach ciężkich chorób i zakażeń. W XIX wieku ludzie umierali z powodu grypy, zapalenia opon mózgowych czy infekcji bakteryjnych. Jednym z podstawowych badań Stilla było sprawdzenie dziąseł i palców przy paznokciach swoich pacjentów w celu wykluczenia infekcji. Dzisiejsza medycyna posiada skuteczne procedury lecznicze w takich przypadkach jak choćby leczenie antybiotykoterapią, co za tym idzie współczesna osteopatia nie musi już sobie radzić z podobnymi przypadkami. Jej obecne nurty kierują się głównie w stronę pracy z pacjentem bólowym oraz we wspomaganie organizmu w jego prawidłowym rozwoju – tu powstała gałąź specjalizacji osteopatycznej nazywana osteopatia w pediatrii, o której przeczytasz TUTAJ.
Być może jedną z myśli A.T. Still’a było stworzenie koncepcji będącej konkurencją medycyny klasycznej, lecz mogę z całą pewnością stwierdzić, że w czasach obecnych te dwie koncepcje wzajemnie się uzupełniają i powinny na stałe zostać wpisane w system kompleksowej opieki zdrowotnej.
Osteopatą może nazywać się osoba, która ukończyła specjalistyczne szkolenie z zakresu medycyny osteopatycznej w wymiarze 1500 godzin. Szkoły osteopatyczne w Polsce przyjmują w swoje szeregi tylko osoby z wykształceniem wyższym kierunków lekarskich lub fizjoterapeutów. W indywidualnych przypadkach studentem szkoły osteopatii może zostać student ostatnich roczników ww. kierunków. Osteopata jest świetnie wykształconym specjalistą z zakresu anatomii, fizjologii oraz biomechaniki organizmu. Posiada szeroką wiedzę na temat zależności zachodzących w ludzkim organizmie, zna mechanizmy działania oraz patomechanizmy powstawania dysfunkcji wszystkich narządów. Potrafi patrzeć na organizm traktując go jako całość pod względem budowy i funkcji. Osteopata posiada doskonałe umiejętności diagnostyczne oraz szeroki wachlarz technik terapeutycznych tak, aby móc dobrać odpowiednie leczenie do każdego pacjenta.
Każdy znajdzie chorobę, nadrzędnym celem osteopaty jest znaleźć zdrowie!
Find it,
Fix it,
Leave it…
To reguła, którą niezmiernie ciężko zrozumieć studentom osteopatii, nie mówiąc już o osobach niezwiązanych z szeroko pojętą medycyną.
Znajdź to, napraw to i zostaw… a organizm zrobi resztę!
Pierwszysm celem osteopaty jest prawidłowe zdiagnozowanie przyczyn dolegliwości pacjenta. Takie zablokowanie w ciele określa się mianem dysfunkcji pierwotnej. Dysfunkcja ta może znajdować się praktycznie w każdej części naszego organizmu i nie powinno Państwa zdziwić, że osteopata podejmuje działania w rejonie odległym od miejsca, które pacjenci wskazują. Dla przykładu bolące kolano może zależeć od dysfunkcji w obrębie miednicy a ból łydek może mieć swoją przyczynę w napięciach powstających w obrębie jamy brzucha…
Drugim celem jest korekcja w obrębie rejonu prezentującego dysfunkcję pierwotną. Osteopata ma ogromny zasób technik i możliwości pracy, które może dopasować praktycznie do każdego pacjenta, bez znaczenia jest tu wiek, budowa ciała czy współistniejące dolegliwości.
Wśród technik powstało sporo podziałów jednak są to podziały sztuczne, właściwie służące tylko kategoryzacji na potrzeby metodyki ich nauczana. Wyróżnić można:
– techniki trzewne
– techniki kranio-sakralne
– techniki mięśniowo-powięziowe
– techniki naczyniowe
– techniki neuromobilizacyjne
Użycie konkretnej techniki wynika z preferencji każdego osteopaty, jeśli wiadomo co i gdzie trzeba poprawić, pozostaje ta najprostsza część zabiegu, czyli wybór techniki oraz jej wykonanie.
Ostatnim celem głównym każdego zabiegu jest wyedukowanie pacjenta, co się stało z jego organizmem i dlaczego, tak by pacjent miał możliwość zapobiegać powstawaniu podobnych dysfunkcji.
Czasami problemem jest nieprawidłowy nawyk postawy ciała np. w pracy, czasami jest to nieprawidłowy nawyk ruchowy (sposób wstawania z krzesła), czasem problemem może być jakiś składnik diety, który uczulając organizm powoduje dysfunkcje w obrębie układu pokarmowego. Często zdarza się, że czynnikiem wywołującym objawy jest stres. Jeśli interesuje Cię poznanie objawów i dolegliwości rozwijających się pod wpływem stresu powinieneś przeczytać osobny artykuł poświęcony tej tematyce.
Praktykujący, doświadczony osteopata wie, kiedy należy organizm zostawić samemu sobie, ponieważ rozumie, że jeśli główna blokada została zneutralizowana to organizm podejmie walkę z dolegliwościami pacjenta w celu wyregulowania się i zlikwidowania objawów.
Dążenie do zrealizowania powyższych celów powinno być zadaniem każdej sesji osteopatycznej.
Moje zabiegi są skuteczne w poniżej wymienionych przypadkach. Jeśli mają Państwo pytania dotyczące swojego przypadku proszę o kontakt telefoniczny. Jeśli nie będę widział możliwości samodzielnej pracy z Państwa przypadkiem klinicznym, przekaże kontakt do specjalistów danej dziedziny. W ofercie pominąłem pacjentów w wieku 1-5 lat. Praca w tym przedziale wiekowym wymaga specyficznego podejścia i przed umówieniem zabiegu proszę o kontakt telefoniczny, będę mógł wtedy określić czy będę w stanie pomóc Państwa dziecku.
Dorośli:
Wszelkiego rodzaju bóle z niewyjaśnionych przyczyn takie jak:
– ból pleców
– ból bioder
– bóle kolan
– ból głowy
– migrena
– ból karku
– ból barku
Wszelkiego rodzaju dolegliwości związane z urazami takie jak:
– uraz stawu skokowego
– uraz stawu kolanowego
– uraz barku
Wszelkiego rodzaju bóle pochodzenia neurologicznego takie jak:
– rwa kulszowa
– rwa barkowa
– neurogenne bóle głowy
– mrowienie i cierpnięcie palców
– ból opasający klatkę piersiową
Ból brzucha
Zespół jelita drażliwego
Zgaga
Refluks
Zaparcia
Przewlekły kaszel
Nawracające infekcje górnych dróg oddechowych
Bóle w okresie ciąży
Endometrioza
Bóle pojawiające się po porodzie
Bóle podczas stosunku płciowego
Dzieci i młodzież (6 -18 lat):
Wady postawy
Skolioza
Bóle głowy
Zaburzenia wzrostu
Niewyjaśnione bóle stawów
Nawracające infekcje
Zaburzenia sylwetki ciała
Niemowlęta:
Komplikacje podczas ciąży
Komplikacje podczas porodu takie jak:
– przedłużający się poród
– poród kleszczowy
– poród z użyciem próżnociągu (VACUM)
– poród przez cięcie cesarskie
Asymetrie ułożeniowe ciała lub głowy
Zaburzenie kształtu główki
Zaburzenia snu
Kolki
Zaburzenia prawidłowego rozwoju
Opóźnienia w osiąganiu podstawowych umiejętności ruchowych
dr Łukasz Czubaszewski